Μόλις ανέβηκε στο τρένο, μόνη της αυτη τη φορα. Ειναι αρκετα μεγαλη πια για να χρειαζεται συνοδεία*Μόλις έκλεισε τα 18.
Το τρενο ξεκινα, και τη βρίσκει καθισμένη δίπλα στο παράθυρο ν΄ αγναντεύει το τοπίο..ποπ
ποπ ποπ ! Σκέψεις ξεδιπλώνουν στο νου της, αμέτρητες σκεψεις. Μπερδεμένες σκέψεις, που τελικά καταληγουν σε αποριες. ‘‘Μεγάλωσα‘‘ σκέφτεται, ‘‘Ωρίμασα‘‘. Οι σκέψεις της ξανάρχονται στο μυαλό, παρασύροντας τώρα στο χορό και το συναίσθημα. ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ, ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΑ, ίσως και ΛΥΠΗ, ειναι αυτα που την εκφραζουν αυτή τη στιγμή. Μαζεύεται, σοβαρεύει, δεν κοιταει το παράθυρο πια. Η χαρούμενη διάθεση έδωσε τη θέση της στο κατσούφιασμα.‘‘Αυτό δεν ήθελα παντα;‘‘, αναρωτιέται. Το όνειρο ενός παιδιού ειναι να μεγαλώσει και ν΄ ανοίξει τα φτερά του, ΣΩΣΤΑ;; ‘‘ Όχι όμως, δεν ηθελε αυτο απ΄τη ζωή της. Μπορει να μεγάλωσε...και τι κατάλαβεε;
Στην πραγματικότητα, κατάλαβε πολλά...ίσως περισσότερα απ΄όσα θα έπρεπε. Πρώτ΄απ΄όλα, κατάλαβε πως το να μη σου φερουν οι γονεις σου το γιαουρτακι junior που ζήτησες ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΟ ΤΡΑΓΙΚΟ, πως υπάρχουν πολύ
πολυ σημαντικότερα θέματα για ν΄ανησυχείς, και πως η ζωη ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΑΙΗ! Όσο μεγάλωνε, γνώριζε όλο και καλύτερα ΤΗΝ ΑΠΟΡΡΙΨΗ, ΤΗΝ ΠΡΟΔΩΣΙΑ, ΤΗΝ ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΣΗ, ΤΗ ΔΙΧΟΝΟΙΑ. Μεσ΄ απ΄ τις φιλίες και τους έρωτες, γνώρισε αυτά τα συναισθήματα στο έπακρο, αφού ακόμη και τα αγαπημένα της πρόσωπα(εξαιρείται η οικογένεια) θα την έλιωναν σαν κατσαρίδα προκειμένου ν΄αναδειχθούν. Έχασε δηλαδή την εμπιστοσύνη της, την ξεγνοιασιά, τη χαρά της ελεύθερης έκφρασης. Έμαθε πως η ζήλεια και ο φόβος δεν εμφανίζονται μόνο στις ταινίες της Disney, αλλά αντίθετα, αποτελούσαν κομμάτι της καθημερινότητάς της, παραμόνευαν σε καθε λαθος της και μπαπ! Να τους παλι ...Έπεσε απ΄το ροζ συννεφάκι της, και η προσγείωση ηταν απότομη. Το ΜΙΣΟΣ και η ΚΑΚΙΑ ηταν έτοιμα να κατασπαράξουν κάθε ανοιχτη πληγη, να την ‘‘ξεζουμίσουν‘‘ για χαρη της κυρίας ΕΚΔΙΚΗΣΗΣ. Ανακάλυψε, πως οι άνθρωποι είχαν χάσει την αθωώτητά τους και η ατέρμονη λύσσα για δόξα τους εφερε συνεργάτες με το ΜΙΣΟΣ. Το χειρότερο ομως δεν ηταν αυτο..το χειρότερο ηταν οταν πια συνειδητοποίησε πως το ΚΑΛΟ δεν υπερτερει παντα, πως στην αληθινή ζωη, μάλλον χάνει 2-1...
Κι ενώ τα δάκρυα κυλούν στο πρόσωπό της, προσπαθεί απεγνωσμένα να ξεφύγει απ΄τις σκέψεις, να κλείσει τα μάτια της και να γαληνέψει. Το αίσθημα της μοναξιας έχει αρχίσει να την κυριεύει, βασανίζοντας την για το υπόλοιπο της διαδρομης.
{Όχι δεν εισαι μόνη} ακούγεται ένας ψύθιρος.
Κοιτάζει γύρω, κανείς.
{ δεν εισαι μονη} ξανά.
Τί στο καλό; Το μυαλό στήνει παγίδες; Βαθιες ανασες..1,2,3...ηρεμει! ΝΑΙ, ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΜΟΝΗ , δεν ειμαι !!! Ηταν ο ίδιος της ο εαυτος που της σιγοψυθίριζε, η ψυχή της, γιατί το πίστευε με όλο της το είναι...μετά απ΄όλα αυτα ειχε βρει τη δύναμη να το ξεπεράσει. Οι εμπειρίες της προσέφεραν εφόδια ενάντια στο κακό..Στην τελικη, η ζωη είναι δυσκολη, αλλά αξίζει σ΄όσους την υποστηριζουν!
κι εκείνη, είχε ηδη κανει την επιλογή της...
« κι αν η ψυχη μεγαλωνοντας σκουντουφλά στη σαπίλα, εγω θα μικραινω..»
