Μια αναρτηση χωρις νοημα

Ειναι καλοκαιρινη μερα σημερα. Μολις τελειωσα το διαβασμα για τις ε3ετασεις(γκρρρρ) την εκανα για τρεξιμο..

   Αυτο ηταν. Εχω φτασει στο σταδιο. Η ωρα ειναι εννια. Ρυθμιζω το χρονομετρο και το τρεξιμο ξεκινα! Εχουν περασει δεκα λεπτα, κι ομως, κουραστηκα. Σταματω για λιγο, αλλα μετα το παιρνω αποφαση. Τι ηρθα τοτε να κανω, αμα ειναι να ενδωσω τοσο συντομα;; Τρεχω ξανα, πιο γρηγορα απο πριν αυτη τη φορα. Κι ο ανεμος φυσα μανιασμενα, σα να προσπαθει να μ’ εμποδισει, σα να μη θελει να συνεχισω... Μουγκριζει σα λυσασμενο θηριο που προσπαθει να δαμασει ο,τι στεκεται στο δρομο του.

  Επιταχυνω, ελπιζοντας να κρατηθω σ’ετουτο το ρυθμο οσο το δυνατον περισσοτερο. Επιταχυνει κι εκεινος μαζι μου, παλι στεκεται απεναντι μου, με περισσοτερη λυσσα τωρα. Μα εγω δεν τον συνοριζομαι, μ’ αρεσει το φυσυγμα του ανεμου..Ειναι τοσο δροσερο κι ατιθασο, τοσο ζωντανο, που σε προκαλει να συνεχισεις μονο και μονο για να βρισκεσαι περισσοτερη ωρα στο πλαι του, εσυ κι ο ανεμος. Ποιος θα νικησει αραγε;


  Στοπ. ουφφφφφ, ιδρωσα, δεν παει αλλο, θα θα...ΤΑ ΦΤΥΣΑ ΠΩΣ ΤΟ ΛΕΝΕ!
Τωρα δε φυσαει πια, ηρεμια. Ειναι παλι η καλοκαιρινη μερα που αντικρυσα οταν βγηκα απ’ το σπιτι. Μπορεις ν’ ακουσεις και τα τριζονια που τσιριζουν ακαταπαυστα.
 Κοιταζω το ρολόι. 20 λεπτα( πωωω ρε πο*στη μου και νομιζα πως εκανα κανεναν αθλο). Περπαταω στον εσωτερικο διαδρομο μεχρι να χαμηλωσουν οι παλμοι, η καρδια μου χτυπαει τοσο δυνατα που μερικες φορες νομιζω οτι θα πεταχτει εξω απ’ το στηθος μου, με προειδοποιει πως κουραστηκε. Και μου λυσαν και τα κορδονια. Καθομαι στο γκαζον να τα δεσω, μα ειμαι ακομη εξουθενωμενη, τικ τακ τικ τακ, ο παλμος σιγα σιγα επανερχεται αλλα το αισθημα της κουρασης κυριαρχει. Ξαπλωνω στο χορταρι, παρ’ ολο που φοβαμαι τις μαμουνες κι ολα αυτα τα σιχαμερα ζωυφια που πηγαινοερχονται σ’ αυτον τον καταπρασινο μανδυα.( σκαθαρια μπλιααααααααααχ!!!!!). Ηρεμια ξανα. Τωρα ειμαστε εγω κι ο ουρανος, αυτο το γαλαζιο-η μαλλον, σκουρο μπλε- πεπλο με τις κιτρινες μπιλιτσες που εχει την ικανοτητα να σε γοητευει τοσο και να μην ξερεις γιατι.. Καθως τον περιεργαζομαι, παρατηρω πως στο βαθος παιρνει κι αλλες αποχρωσεις, ταλαντευεται μεταξυ του κοκκινου, του ροζ, του κιτρινου, και ισως του ασπρου, που με το περασμα της ωρας ομως υποχωρουν.. Οσο τον παρατηρω, η ψυχη μου γαληνευει, χανεται στην απεραντοσυνη του, ΥΠΟΚΛΙΝΕΤΑΙ ΣΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟ ΤΟΥ.


  Περασε η ωρα, αλλο ενα δεκαλεπτο εμεινε και κλεισαμε. Αποχαιρετω τον ουρανο και ξεκινω να τρεχω. Περασε το δεκαλεπτο. Γυριζω σπιτι..


* Μπορει η αναρτηση αυτη σας φανει παραξενη, διχως κανενα νοημα, αφου οντως δεν ειχα σκοπο να θιξω καποιο θεμα.. Ομως ηθελα να διηγηθω αυτη τη ‘‘μερα’’ γιατι με εκανε να αισθανθω τα δυο αυτα στοιχεια της φυσης και για καποιο λογο με αγγιξαν παραπανω απ’ οσο συνηθως...


Ισως ο ανθρωπος οταν ειναι μονος αντιλαμβανεται καλυτερα τη ‘‘γλωσσα’’ της φυσης

* we all live in a yellow submarine, a yellow submarine, a yellow submarine ..!